Jałowiec sabiński (łac. Juniperus sabina) rośnie w Europie, Azji, na Kaukazie i w Afryce. W Polsce odnotowano wzrost tego gatunku jałowca w Pieninach. Roślina preferuje suche kamienne miejsca w górach, na wysokości 3 metrów. Jałowiec sabiński przybiera formę rozłożoną lub poziomą, pionową lub wyprostowaną. Roślina jest wiecznie zielonym krzewem rosnącym do 4 m, kwiaty są rozdzielnopłciowe bez wartości ozdobnej.
Jałowiec sabiński kwitnie od kwietnia, a nasiona dojrzewają w październiku. Indywidualne kwiaty są męskie lub żeńskie, ale tylko jedna płeć może być znaleziona na jakiejkolwiek roślinie. Nadaje się do: lekkich (piaszczystych), średnich (gliniastych) i ciężkich (gliniastych) gleb i woli dobrze odwodnione podłoże. Odpowiednie pH: kwasowe, neutralne i zasadowe (alkaliczne) gleby i mogą rosnąć w bardzo alkalicznych glebach. Nie może rosnąć w cieniu. Preferuje suche lub wilgotne gleby i może tolerować susze.
Jałowiec sabiński – właściwości lecznicze
Jałowiec sabiński posiada w swoim składzie: lotny olejek eteryczny, żywicę, kwas galusowy, glikozyd, chlorofil, ligninę, garbniki, sole wapienne, olej stały, i sole potasu. Ponadto zawiera: alkohol terpenowy, aldehyd kuminowy, geraniol, cytronelol.
Właściwości lecznicze rośliny: moczopędny, przeciwwymiotny, pobudzający miesiączkowanie, drażniący, przeciwpasożytniczy, środek na brodawki. Ponadto roślina działa uspokajająco, przeciwbólowo, antyseptycznie, uznana jest także za środek poronny.
Roślina jest stosowana wewnętrznie, ale jest również użyteczna, jako maść, na pęcherze itp. Pęki zbierano wiosną i suszono do późniejszego użycia. Roślinę stosować należy z dużą ostrożnością i nigdy w okresie ciąży.
Jałowiec sabiński – zastosowanie
Jałowiec sabiński posiada zastosowanie w medycynie alternatywnej i działa leczniczo na układ moczowy. Regularne przyjmowanie wyciągów z tej rośliny niweluje zaleganie moczu i zapobiega stanom zapalnym pęcherza i dróg moczowych. Roślina wykazuje także właściwości uzdrawiające w chorobach układu trawiennego. Zioło stosowane jest w niestrawności, nieżytach, zapobiega silnym wymiotom. Efektywniejsza praca żołądka powodowała odpowiednie wydzielanie soków trawiennych.
Kobiety cierpiące z powodu nieregularnego miesiączkowania, przy użyciu ekstraktów z jałowca sabińskiego odczuwały bardziej systematyczne krwawienia. Ponadto roślina wpływała pozytywnie na przebieg miesiączki normując wielkość krwawienia. Zioło stabilizując skurcze macicy wpływało na zmniejszenie dolegliwości związanych z tym okresem w życiu kobiety.
W przypadku borykania się z chorobami pasożytniczymi, zastosowanie nalewki lub wywaru z jałowca powodowało oczyszczenie jelit i pozbycie się robaków. Roślina ma swoje pozytywne działanie także w schorzeniach skóry, ponieważ istnieją doniesienia jakoby usuwała brodawki oraz bolesne pęcherze.
Zielarze podają o właściwościach uspokajających jałowca sabińskiego, dzięki czemu spożycie naparu pozwalało na pozbycie się negatywnych emocji i wyciszenie całego organizmu. Badania nad zaletami tej rośliny potwierdzają jej wpływ na lepsze krążenie krwi, dzięki czemu osoby spożywające preparaty z jemioły odczuły stabilizowanie się ciśnienia krwi na prawidłowym poziomie.
W medycynie ludowej stosowano ekstrakty z jemioły sabińskiej w leczeniu uciążliwego kaszlu. Roślina wykazuje właściwości wykrztuśne, więc niwelowała zaleganie flegmy w drogach oddechowych.
Odnotowano także ustępowanie obrzęków w kończynach. Lecznicze właściwości odkryto w przypadku chorób reumatycznych o różnym podłożu. Istotnym znaczeniem wyciągów z jemioły jest jej dobry wpływ na choroby weneryczne jak na przykład rzeżączka, która po zastosowaniu tej rośliny ustępowała.
Jemioła sabińska posiada wiele zastosowań do użytku zewnętrznego. Przemywanie zmian chorobowych na skórze i błonach śluzowych przynosiło ulgę i cofanie się stanu zapalnego. W przypadku bólu gardła zarówno o podłożu bakteryjnym jak i wirusowym płukanie wyciągiem z tej rośliny przynosiło ustępowanie dolegliwości bólowych a także obkurczanie się nabrzmiałej błony śluzowej.
Zioło jest składnikiem maści, którą można smarować obolałe stawy i mięśnie. Można przygotować specjalny proszek do posypywania zmian skórnych o podłożu grzybiczym. A także przy takiej chorobie przenoszonej drogą płciową jak kłykciny.
Jemioła sabińska – sposoby użycia
Napar: 10 gram suszonej jemioły sabińskiej zalać niepełną szklanką wrzącej wody i pozostawić do zaparzania. Po przestygnięciu użyć do płukania gardła lub jamy ustnej.
Na rynku można dostać preparaty w skład, których wchodzi także omawiane zioło: maść, plastry, proszek, nalewki lecznicze, wyciągi.
Można przygotować w domu proszek do użycia na kłykciny wywołane przez wirusa brodawczaka. Zetrzeć na proszek suszone pędy jemioły (10 gram) i połączyć z siarczanem miedzi (10 gram). Zmienione chorobowo miejsca przesypywać do dwóch razy dziennie.
Nalewka: 5 gram suszonych pędów jemioły sabińskiej zalać pół litrem alkoholu. Pozostawić w chłodnym i ciemnym miejscu przez tydzień. Po czym przecedzić i spożywać do 20 kropli dwa razy na dzień.
