Alpinia lekarska (Alpinia officinarum Hance) – nazywana jest także galgantem chińskim, galgantem wielkim lub dzikim kardamonem. Jest to gatunek roślin z rodziny imbirowatych. Pochodzi ona z południowych Chin, Tajwanu oraz Indochin. W Europie pojawiła się w średniowieczu jako lek, który spopularyzowali arabscy lekarze. Powszechnie znanym był olej z niej sporządzany.
Alpinia lekarska znana jest również w medycynie ludowej, ponieważ zawiera duże ilości olejku lotnego, a także żywice, które powodują jej ostry i wyrazisty smak. Galgant uprawia się dla podziemnych i bluszczastych kłączy. Osiągają one 4-8 centymetrów i nie przekraczają 2 centymetrów grubości. Wykopuje się je kiedy roślina od 4 do 6 lat. Dorasta nawet do 2,5 metra wysokości. Rodzi białe kwiaty, w których po przekwitnięciu wyłaniają się małe torebki z nasionami. Surowcem lekarskim Alpinii lekarskiej jest kłącze, które składa się z alpiniolu, olejku eterycznego, galganoli oraz żywicy. Najlepiej przyswaja się w postaci nalewki alkoholowej, sproszkowane kłącze powinno się zalać wódką i zamknąć szczelnie na jeden miesiąc w słoiku. Po tym czasie należy ją przyjmować trzy razy dziennie w postaci 15-20 kropli wraz z wodą.
Alpinia lekarska – właściwości lecznicze
Alpinia lekarska to niezwykle zdrowa i cenna roślina, która może mieć zastosowanie w kuchni, jak również w celach leczniczych. Stosowanie jej jest zalecane w szczególności na wzmocnienie serca, apetyt, poprawę krążenia i trawienia. Swoje działanie lecznice zawdzięcza głównie substancji, która nazywa się galangina, która odchudza, poprawia poziom cukry i cholesterolu we krwi.
Okazało się, że galangina podobnie jak sibutramina, już po pierwszym tygodniu stosowania wyraźnie obniżała masę ciała szczurów. W następnych tygodniach masa była jeszcze niższa, o około 20 % w stosunku do zwierząt kontrolnych. Działanie odchudzające galanginy zawartej w Alpinii lekarskiej naukowcy tłumaczą między innymi hamowaniem aktywności lipazy trzustkowej, działaniem hipolipemicznym oraz antyoksydacyjnym.
Polecana jest na bóle reumatyczne, działa przeciwrobaczo, poprawia wydajność fizyczną i psychiczną, znosi objawy choroby lokomocyjnej, jak również zmniejsza nieprzyjemny zapach z ust. Zalecana jest także w osłabieniu i przemęczeniu.
Na rynku polskim najłatwiej jest ją dostać w postaci galgantu suszonego i mielonego, nadaje się także do mrożenia, jednak najlepiej smakuje na świeżo. Kłącze można przechowywać w papierowym ręczniku, w lodówce. Przed spożyciem należy go oskrobać.
Alpinia lekarska – działanie
Jej właściwości prozdrowotne, takie jak substancje bioaktywne obecne w korzeniu galgantu korzystnie wpływają na pracę przewodu pokarmowego i pomagają złagodzić dolegliwości trawienne. Działają także rozgrzewająco na organizm oraz wspierają mechanizmu odpornościowe organizmu.
Do tej pory nie odnotowano żadnych przeciwwskazań, skutków ubocznych oraz interakcji dotyczących korzenia galgantu. Natomiast zioła nie poleca dla osób ze stwierdzoną alergią, jak również nie ma obecnie wystarczających dowodów naukowych, aby zlecić stosowanie zioła u dzieci.
Alpinia lekarska – zastosowanie
Chińczycy wykorzystują rozgrzewające właściwości galgantu w walce z grypą i przeziębieniami, a Hindusi stosują go w problemach żołądkowo-jelitowych.
Nalewka galganowa – 100 g suchego lub świeżego, a także rozdrobnionego surowca zalewamy alkoholem 40-60%, trzymamy tak przez okres około 10 dni, następnie filtrujemy. Zażywamy 1-3 razy dziennie około 5 ml.
Alpinia lekarska, jako przyprawa – Możemy ją dodawać do wszelkich potraw. Kawałki alpinii wyjmuje się po ugotowaniu, ma on dodać intensywny aromat. Jeżeli jednak potrawę długo gotujemy, to galgant zmięknie i można jeść plasterki.
Alpinia lekarska na bóle mięśni – przy urazach, nerwobólach i kontuzjach nalewkę używamy do wcierania, ponieważ zmniejsza ona stan zapalny, przyśpiesza resorpcję wysięków i krwiaków, poprawia także krążenie krwi i limfy, jak również działa przeciwbólowo.
Jest jednym z ziół polecanych w diecie Świętej Hildegardy.
Alpinia lekarska – dieta Świętej Hildegardy
To głownie dieta warzywno-orkiszowo-owocowa. Święta radziła by orkisz był podstawą każdego posiłku, czyli śniadania, obiadu oraz kolacji. Mleko i jego przetwory natomiast miały być traktowane, jako uzupełnienie do jadłospisu. Powinny być one spożywane rzadziej i w mniejszych ilościach. Jak mawiała Święta Hildegarda „Orkisz jest najlepszym ze wszystkich zbóż, ogrzewa, wzmacnia, odżywia i jest łagodniejszym od innych ziaren. Daje człowiekowi mocne mięśnie i zdrową krew, szczęśliwy umysł i pogodną duszę.”
Stosowanie tej diety nie wiąże się z ryzykiem niedoborów lub nadmiarów składników odżywczych czy mineralnych. Kuchnia ta zapewnia optymalne zaopatrzenie organizmu we wszystkie potrzebne składniki czerpiąc je z produktów takich jak: orkisz, owoców i warzyw, mleka i produktów mlecznych, mięsa i produktów mięsnych.
Hildegardowy program zdrowia opiera się na: zdrowym jedzeniu i piciu, przestrzeganie równowagi między ruchem i spokojem, odnalezieniu naturalnego rytmu snu oraz sztuki wydalania sków powodujących choroby, jak również powstrzymywać uzdrawiające siły duchowe poprzez pełnienie cnót chrześcijańskich.
